Een Fransman, een Japanner en een Mexicaan…

19/11/2018

Het klinkt als het begin van een goede mop waarmee je al lacht nog vóór het einde verteld is. En eigenlijk was het dat ook, enkele dagen geleden…

We zitten op een middag aan tafel met heel veel volk. Er zijn drie gasten: een Fransman, een Japanse en een Mexicaanse. Ze zijn een beetje familie, want ze komen ook uit De Ark. Ze zijn hier voor een vorming van De Ark Internationaal die doorgaat bij onze buren in de Oude Abdij. De vorming begint om 18u. Maar Simi, de Japanse, kwam al enkele dagen eerder en logeerde bij ons. En Guillaume de Fransman had Laura de Mexicaanse opgehaald die ochtend. Ook zij kwamen al eerder in onze woonkamer aan. En dus zitten we aan tafel met heel veel volk. Veel talen ook. We trekken ons uit de slag met Frans en Engels, Guillaume vertaalt voor Laura naar het Spaans. Een grote pot saus staat te dampen en Geert zet vol overtuiging een lied over spaghetti in. Dat begrijpt alvast iedereen.

Toch is het niet eenvoudig om iedereen bij de gesprekken te betrekken. De tafel is zo groot dat overal kleine gesprekken ontstaan. De Fransman, de Japanse en de Mexicaans zitten er een beetje stilletjes tussen. We struikelen over de taal, we aarzelen over wat we kunnen vragen om te zorgen dat ze zich welkom voelen. En dan doet Willem iets wat hij elke maaltijd doet en waar wij al lang niet meer in lopen: de mop van de vlek.

“Kijk,” wijst hij naar de trui van Guillaume, “een vlek!”
“Willem, je moet dat in het Frans zeggen, hij verstaat je niet. Je moet zeggen: une tache.”
Willem herneemt: “kijk, une tache!” Iedereen rond tafel wacht af wat Guillaume zal doen. Natuurlijk kijkt hij verbaasd naar zijn trui, waarop we allemaal in lachen uitbarsten. De Fransman kijkt gespeeld beteuterd.

Na dit succes wil Willem natuurlijk ook de Japanse en de Mexicaanse in het ootje nemen. “Wat is ‘vlek’ in het Japans?” Simi zegt het ons voor. Na een aantal keren herhalen, kennen we een nieuw woord: “Simi, kijk, yogore!” En ook Simi speelt het spel prachtig mee. Daarna is Laura aan de beurt. Daarvoor moet Guillaume eerst vertellen wat ‘vlek’ is in het Spaans. Laura zit al met blinkende ogen te wachten, want ze begrijpt perfect wat er zal komen. En ook zij kijkt verbaasd naar de niet bestaande vlek op haar trui.

Intussen zit Guillaume te fluisteren met Janita. Plots staat hij recht, wijst naar Willem en zegt: “Willem, een vlek”. En natuurlijk… Willem loopt er grandioos in. Lachen klinkt in alle talen hetzelfde, merken we. We prijzen ons gelukkig met zo’n grote internationale familie.

Zo zorgde Willem met zijn mopje voor één grote meertalige mop met een Fransman, een Japanner, een Mexicaan en … een heleboel Belgen. En zo voelden wij ons niet meer ‘lost in translation’, maar verenigd over grenzen van taal en cultuur heen. Want iemand bij de neus nemen, dat doen ze in Frankrijk, Japan en Mexico ook. O ja.