Vreugde van Rome tot in Gent

10/02/2018

Sara Loobuyck woont in Gent en geeft Nederlandse les aan nieuwkomers. Ze ging voor 5 maanden naar De Ark in Rome en vertelt hoe ze nu anders voor de klas staat.

Gedeelde vreugde

“Goeiemorgen!” zeg ik tot mijn leerlingen als ik de klas binnenkom. Het doet mij terugdenken aan het ochtendritueel in De Ark in Rome, waar ik tot voor kort als vrijwilligster werkte. “Buongiorno”, klonk het daar tientallen keren na elkaar. Want elke aanwezige wordt bij naam welkom geheten. Goeiemorgen is voor mij nu zoveel betekenisvoller geworden. Het is meer dan een groet. Het zegt: “Ik ben blij dat jij er bent”. En: “Je mag er zijn, zoals je bent.”

Ik kijk rond in de klas en zie mannen en vrouwen van verschillende afkomst en leeftijd. Elk van hen heeft een eigen verhaal. Ís een uniek verhaal. Net zoals de mensen die ik in De Ark mocht leren kennen. Sommigen zijn een open boek. Anderen zijn een verhaal dat zich maar heel langzaam ontvouwt, na een groeiende relatie van vertrouwen en respect. “Alleen met het hart kun je goed zien, het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar”, zegt Antoine de Saint-Exupéry in De kleine prins. Het unieke verhaal van Maria, Fabio, Lucia… leer je kennen met de ogen van het hart. Dan wordt hun kwetsbaarheid hun schoonheid. En hun zwakheid wordt hun kracht. En ook wij mogen ons aanvaard weten met onze gebreken. Elke morgen drukte Fabio, die al meer dan 30 jaar in De Ark woont, zijn handpalm tegen de mijne. Vergezeld van een stralende glimlach. Alsof hij wou zeggen: “Ook jij bent wonderlijk in al je kwetsbaarheid.”

Blij verrast zie ik de lachende gezichten van de leerlingen om mij heen. Ondanks het feit dat ze het niet altijd gemakkelijk hebben, lijken ze vooral dankbaar om het geschenk van het leven. En mijn gedachten dwalen terug naar De Ark en de alomtegenwoordige vreugde die ik daar mocht ervaren. Een vreugde, die niet in grootse dingen te vinden is, maar groeit uit dankbaarheid voor de kleine dingen van elke dag. Ook daarin was Fabio mijn leermeester. Een draadje om mee te spelen, het pastagerecht ’s middags of een welgemeende knuffel toverden een onuitwisbare glimlach op zijn gezicht. En al snel vulde die ene glimlach het hele huis. Want gedeelde vreugde is dubbele vreugde. En ook elke bezoeker die langskwam, deelde in die vreugde. Elke gast werd hartelijk met een kaarsje verwelkomd. Maria, één van de mensen met een beperking, was steeds de eerste om het kaarsje uit te blazen. Maar het licht dooft nooit helemaal. Het brandt in ons verder en verspreidt zijn warmte, vreugde en liefde, voor elke mens, voor elk verhaal.

Sara Loobuyck

 

Onderwerpen